✨ هنر خلق شادی (به مناسبت ۹ اردیبهشت، روز ملی روانشناس)
روایتی کوتاه از روانشناس انجمن پویش، خانم فاطمه حسینی
در ذهن بسیاری از مردم، روان‌شناس‌ها به جادوگرانی می‌مانند؛ گویی وظیفه آنها این است که کودکی آرام و منزوی را به شخصیتی پرجنب‌وجوش و سرزنده تبدیل کنند. اما حقیقت این است که اگر ما جادوگریم، جادوی ما چیزی فراتر از تغییر شخصیت افراد است و آن توانایی برقراری ارتباطی عمیق است که در آن امید و انگیزه، جای درد و آسیب را می گیرد.
این حقیقت را بارها و بارها در اتاق درمان شنیده‌ام، وقتی از کودکان می پرسم: «احساس شادی چه رنگی است؟» آنها با چشمانی روشن می گویند: «زرد، سبز، قرمز، بنفش…» یا آنگاه که پرسیده ام: «چه زمانی این احساس را تجربه می‌کنید؟» پاسخ‌هایشان قلبم را نوازش کرده است؛ «وقتی به مدرسه می‌آییم»، «وقتی صبح‌ها از خواب بیدار می‌شویم تا به مدرسه بیاییم»، «در زنگ‌های تفریح»، «در روزهای دوشنبه…».
این تجربه برایم همچون دریچه ای از امید است. اگر اینگونه بنگریم، پس روانشناس واقعا جادو می کند، نه تنها روانشناس، که همه آموزگاران و مسئولین انجمن پویش انسان‌هایی هستند که اِعجاز می کنند. آری، بی اغراق ما کاری بسیار شگرف انجام می دهیم، ما اُمید را در حال ناامیدی، شادی را در زمان غمگینی و نور را در حال تاریکی به کودکان می دهیم.
به بیانی دیگر روانشناس می تواند درد را به لبخند و سکوت را به صدای زندگی تبدیل کند.
آری…
ما بی وقفه می کوشیم تا پناه کودکان باشیم.
