دخترک یک لقمه نون دهنش می‍ذاره و چشمش میفته به ساعت دیواری خونه‌شون که عدد هشت رو نشون می‌ده.
– مامان! ساعت چنده؟!
مامان گوشی قدیمی‌شو که صفحه‌اش جابه‌جا ترک‌خورده نگاه می‌کنه:
– هفته مامان، بدو دیر شد. باز صابکارت شاکی می‌شه می‌گه اخراجت می‌کنه.
از هولش چای داغ رو یک جا سر می‌کشه، داغی گلوشو می‌سوزونه و همین‌طور پایین می‌ره تا به معده‌اش برسه. دکمه‌های مانتوشو می‌بنده:
– ببین مامان می‌تونم ساعتو بخونم. الآن اون ساعت رو هشته.
مامان، بی‌حوصله، کیسۀ بزرگ تکه پارچه‌های خیاطی رو گره می‌زنه و می‌ره دم در:
– اون ساعت خواب رفته. ولش کن. حقوق شهریور رو که بهم بدن، براش باتری می‌خرم.

مامان دست دخترک رو می‌کشه و با هم میرن توی خیابون. رد نگاه دخترک، گیر میفته توی جمع دختربچه‌های دیگه‌ای هم سن و سال خودش، با روپوش و مانتوی مدرسه و شاخه‌های گل دستشون. یک تاکسی کنار خیابون وایساده و منتظر مسافر. صدای رادیوی روشنش، می‌پیچه توی گوش دخترک:
– خوب باز اول مهر شد و صدای زنگ مدرسه‌ها …
مانتوی مامانشو می‌کشه و با انگشتاش عدد هفت رو نشون می‌ده:
– مامان، ببین. دیروز اینو از تلویزیون یاد گرفتم؛ مهر ماه هفتم ساله، ماه اول پاییز. مهر، آبان، …
یکی دیگه از انگشتاش باز می‌شه و هفت می‌شه هشت. به عدد بعدی نرسیده، صداش توی صدای موتور پر هیاهوی اتوبوس گم می‌شه.

شاید خیلی از ما ندونیم، بچه‌هایی توی کشور خودمون، به دلایل اقتصادی و هویتی از تحصیل محروم هستن، کودکانی که هر سال هم به تعدادشون اضافه می‌شه. اونا نمی‌تونن مثل بچه‌های دیگه از اول مهر، صبح کوله‌پشتی روی دوش بندازن و راهی مدرسه بشن. این بچه‌ها وقتی از چرخه‌ی تحصیل دور می‌افتن، معمولاً درگیر معضلات اجتماعی مثل ازدواج در کودکی، کار کودک و یا اعتیاد می‌شن.
ما توی انجمن دوستداران کودک پویش، رسالت خودمون در منطقۀ محل فعالیت‌مون رو (روستاهای حاشیۀ جنوب شرقی تهران) بازگردوندن کودکانی از این دست به مدرسه قرار دادیم. ما همۀ تلاش‌مون رو می‌کنیم تا با  فرایندهای حقوقی و مددکاری و آموزشی و… این بچه‌ها رو وارد نظام رسمی آموزش کشور کنیم. اما باز هم با وجود همۀ پیگیری‌های ما، تعداد زیادی از این بچه‌ها پشت درهای بستۀ مدارس دولتی، از مهر جا می‌مونند.
ما  پونزده ساله که برای این بچه‌ها، مهر رو به آبان میاریم و براشون توی خانۀ کودک کوچیک اما پر از عشق و شورمون، یک مدرسه ساختیم؛ یک کم دیرتر از اول مهر، توی همین حوالی آبان شاید، ولی، نمی‌ذاریم اشتیاق اونا برای تحصیل ناکام بمونه. چون باور داریم، تحصیل رایگان، حق هر کودکه. و البته که ما این کار رو تنهایی انجام ندادیم و کمک‌های مردمی تنها منبع‌مون برای سرپا نگه داشتن این مدرسه بوده.