?پیام کلیدی در پیمان نامه سازمان ملل درباره حقوق کودکان این است که آن ها حق دارند تا نظراتشان را درباره مواردی که آن ها را تحت تاثیر قرار می دهد بیان کنند و به رسمیت شناخته شوند. به این معنا که بین فعالان توقف کار کودکان با کسانی که تحت تاثیر آن قرار گرفته اند هم فکری شود تا بتوان تاثیرات حقیقی کار کودکان را درک کرد.
گوش دادن به نظرات کودکان درباره تاثیرات کمک هایی که به طور خاص به آن ها می شود، پیام واضح تری می دهد.
?در غرب آفریقا، محققان با نوجوانان هایی در مالی صحبت کردند، جایی که دولت مشتاق است تا جلوی قاچاق جوانان را به کشورهای همسایه که در آن ها مورد سو استفاده قرار می گیرند، بگیرد. آن ها دریافتند که بسیاری از نوجوانان چشم انداز روشنی از ماندن در مدرسه یا داشتن یک زندگی محلی ندارند، اما دریافتند که رفتن به خارج از کشور در نتیجه اقدامات ضد قاچاق دولت سخت تر است. برای جلوگیری از خروج برخی از آنها دستگیر شدند. دولت به همه جوانانی که کشور را ترک می کنند اوراق شناسایی ویژه ای داد، اما در عمل انجام این کارها سخت به نظر می رسید و باعث شد که مرزبانان رشوه های بیشتری نسبت به قبل از مالایی های جوانی که از مرز عبور می کردند بگیرند. این بررسی نشان داد که ابتکاراتی که برای توقف استثمار کودکان انجام می شود باید بر جلوگیری از تجربه های مضری که اقلیت مهاجران جوان تجربه می کنند، تمرکز بیشتری کند.
?در مناطق مختلف جهان ، کودکان کار سازمان های مختص به خود را برای رساندن نظراتشان به سیاست گذاران ساماندهی کرده اند. برخی از آنها از تلاش ها برای متوقف کردن کار کودکان انتقاد کرده و اعتقاد دارند که باید اولویت را در بهبود شرایط کار آن ها قرار داد. اکثر آنها از تلاش برای از بین بردن اشکال خاصی از سو استفاده حمایت می کنند. در فلیپین ، sumapi ، سازمانی متشکل از ۵۰۰۰ کودک کارگر بومی ، درخواست کرد که به کارگیری کودکان زیر سن حداقل، ممنوع شود و قوانین سختگیرانه جدیدی را برای شرایط کودکان بومی که به اندازه کافی بزرگ هستند تا کار کنند، تعدیل کنند.
? برگرفته از کتاب:
About end child exploitation
?ترجمه ای از « سبحان حمیدی» عضو هیات تحریریه انجمن پویش
