?اولین درسی که در دهه نود یاد گرفتیم، درس بسیار واضحی بود: بسیار ضروری است که کودکان در نتیجه تلاش ها برای متوقف کردن کار کودکان آسیب بیشتری نبینند. به این معنا که تاثیر هر ابتکار عملی را به دقت در نظر بگیریم. مثلا اگر با جلوگیری از کار کردن دختران سیزده سال در کارخانه ها باعث اخراج شدن آنها بشویم و در نهایت نتیجه بدتری حاصل شود، فایده ای به دست نیامده است.
?در میانه دهه نود، مبارزین کار کودکان دریافتند که گاهی با تبلیغات برای کودکانی که در کارخانه های کشورهای در حال توسعه کار می کنند و صادرات ارزان قیمت تولید می کنند، اوضاع برای آنها بدتر می شود. به طور مشخص در موردی مثل بنگلادش، جایی که هزاران دختر نوجوان از کار اخراج شدند به خاطر اینکه کارفرما ها فکر کردند که ایالات متحده قرار است تولیدات پوشاکی که از طریق کارکودکان تولید می شوند را تحریم کند. که با مداخله یونیسف و دیگر سازمان ها شرایط تحصیل و دیگر جایگزین ها برای کودکان اخراج شده فراهم شد.
?مورد مشابه دیگری نیز در سال 1996 و بعد از پخش یک مستند تلویزیونی در بریتانیا اتفاق افتاد که نشان می داد چطور لباس هایی که در فروشگاه های “مارکس اند اسپنسر” به فروش می رسند در کارخانه ای در مراکش توسط دختران دوازده سال به بالا تولید می شود(بدون اطلاع خرده فروشان) این افشاگری منجر به اخراج بدون اخطار و بدون پرداخت اضافی 80 تا 100 دختر شد. محققان به این نکته اشاره می کنند که “اخراج شدن این دختران بیشتر از اینکه کمکی به آنها بکند، آسیب وارد کرد.”
?منبع کتاب:
About end child exploitation
?ترجمه ای از « سبحان حمیدی» عضو هیات تحریریه انجمن پویش
